"Şu aşağıdaki tarlaya 20 yıl önce buğday ekmiştik, kaldırdık koyduk ambara. 20 yıldır öğütüp onu yiyoruz…"

İnsan, kendi varoluşunu borçlu olduğu yaşam kaynağı coğrafyaya karşı verdiği kötü sınavdan geçer not aldı. Köklerinden koparılıp kentlere savruldukça nefessiz kalan milyonlarca insanın yaşadığı travmatik süreç, büyük savaşların ardından toprağa tutunarak yaşamı yeniden üreten atalarının yürüdüğü yola doğru evriliyor. Ancak bu kez savaş daha acımasız ve sert. Bütün köşe başları tutulmuş, bütün yollar kuşatılmış, subaşlarına el konulmuş, meralar, yaylalar çevrilmiş.  Tohumları tutuklanmış bir coğrafyanın çocuklarıyız artık. Gölgesini satamadığı ağacı yok eden zihniyetin ürettiği zehir metropolden kırsala, adeta bütün Anadolu’un yaşama pratiğine sirayet etmiş durumda. 

Peki bunun panzehiri ne?

Umudun hiç tükenmediği bu topraklarda bu sorunun yanıtını da yine Yukarı Köprüçay’ın en renkli yüzlerinden birinin evinde çaylarımızı içerken buluyoruz. Düldül Dayı, Yukarı Köprüçay’ın son kemanecisi. Kasımlar Kanyonu’na bakan yamaçta, kendi elleriyle yaptığı kartal yuvasını andıran evinin verendasında eşiyle birlikte bize pötibör bisküvi ve çay ikram ediyor. Evinin aşağısındaki yamaçta parça parça bir kaç yüz metrelik bahçesi var. Parmak gibi akan su ile sebzelerini suluyorlar. 1960’ların başlarında, delikanlılık günlerinde diğer köylüleri gibi Düldül Dayı da İstanbul’a gidip bir iki işte çalışmış. “Börekçilik yaptım, seyyar börek sattım bir süre” diye anlatıyor o günleri. Daha sonra geri dönüp toprağa sarılmış. Tükettiklerinin çoğunu kendileri yetiştiriyorlar. Yüzleri her daim gülüyor iki ihtiyarın. “Şu aşağıdaki tarlaya 20 yıl önce buğday ekmiştik, onu kaldırdık koyduk ambara. 20 yıldır öğütüp onu yiyoruz” diye özetliyor Düldül Dayı, panzehiri…

Yazıyı okumak için (arşiv):
https://gazeteciyazaryusufyavuzcom.wordpress.com/2017/07/10/asi/

20 Ekim 2018’de hakka yürüyen Osman Ali Gönenç, namı diğer Kemaneci Düldül Dayı’yı rahmetle anıyoruz…